تفکیک بین هنر معاصر و هنر پیش از آن نه به واسطه تفاوت تقویمی و بازه‌ زمانی خلق آثار بلکه به واسطه ویژگی‌های منحصر به فرد آن است. این ویژگی‌ها سبب پیدایی مجموعه‌ای از رسانه‌های جدید هنری شدند و تداوم خلق آثار در این رسانه‌ها و تمرکز نظری بر بستر شکل‌گیری آثار هنری سبب تسری رویکرد‌های معاصر در رسانه‌های کلاسیکی همچون نقاشی، مجسمه‌سازی و …شد. در دوره پیشین جشنواره هنرهای تجسمی فجر تمرکز بر ویژگی میان‌رسانه‌ای هنر معاصر بود ویژگی‌ای که سبب گشایش دریچه‌های تازه‌ای در شکل و شیوه‌ بیان هنری شد و مرزهای تعاریف رسانه‌های هنری را باز تعریف و در بیشتر موارد از نو تبیین کرد. رویکرد این دوره از جشنواره بر ویژگی دیگری از هنر معاصر خواهد بود و آن «مخاطب محوری» است. مخاطب در هنر معاصر از جایگاه بیننده صرف به مقام خالق اثر، در دو سطح مشارکت در روند خلق و خوانش اثر هنری، ارتقا می‌یابد. به این ترتیب نقش مخاطب در شکل‌گیری اثر از زمان آغاز خلق اثر هنری پیدا و تا پایان حیات آن ادامه خواهد داشت و این‌گونه رابطه «هنرمند»، «اثر هنری» و «مخاطب» از شکلی یک‌سویه به رابطه‌ای تعاملی در سطوح گوناگون بدل می‌شود. چیستی، چرایی و چگونگی این رابطه، پرسش‌هایی است که پاسخ به آن‌ها نقشی اساسی در ساخت پیکره شکلی و مفهومی اثر نهایی و شیوه بیانی هنرمند ایفا می‌کند.